زن در آیینه انقلاب

در دنیایی زندگی می کنیم که لبریز از ادعاهاست؛ به نام صلح، جنگها راه می اندازند و به نام دمکراسی، دیکتاتوریها می کنند و به نام وفاق، نفاق می ورزند و با نام آزادی، نامرئی ترین اسارتها را رقم می زنند و در این میان پرداختن به قشری از اقشار جامعه که در امواج سهمگین این فتنه ها قرار دارد، کار بس دشواری است. اما علیرغم دشواری، ضرورت پرداختن، ما را بر آن می دارد که به «چالش ها و چاره ها» در موضوع مورد نظر، یعنی موضوع زن، از منظری که کمتر بدان نگریسته شده بپردازیم، پرداختن به موضوع زن، هم از حیث رسالتی که در ترسیم جایگاه زن، بر عهده داریم و هم از حیث واقعیتی که از حقوق فراموش شده زنان، در پیش رو داریم، یک اولویت محسوب می شود و همین اولویت است که ما را نسبت به موضوع زن حساس و وظیفه مند می کند.

امروز توانایی عظیم زنان، خواه به صورت ذخیره و یا آزاد شده، یکی از مهمترین عوامل تغییر در جهانیست که ما در آن زندگی می کنیم، زنان کلید تغییر جهانند و برنامه ریزان با استفاده از این کلید است که آسان و ماندگار می توانند به نفوس انسانی راه یابند و دهلیزهای تو در توی جوامع را فتح کنند.
از همین روی، مکاتب مختلف فکری، اندیشه های خود را درباره زنان در معرض تعقّل و تمایل مخاطبان گذاشته و ایده های خود را در قالب شعارها و برنامه ها ارائه داده اند و اگر چه عمده آنها از خدمتِ واحد، به قشر زنان سخنها رانده اند اما در عمل خیانتهای متفاوتی را انجام داده اند که ناشی از عدم شناختشان نسبت به شأن انسانی زن در اجتماع و خانواده بوده است. این موضوع در یک نوسان فراخ از نظریه فرودستی زنان، نسبت به مردان و آفرینش طفیلی ایشان شروع شده و تا نظریه فرادستی زنان به عنوان جنس برتر و طرح نظام اَبَر زنان ادامه یافته است. لذا می بینیم که از آن نگاه منحط دیروز، تا این نگاه مخرّب امروز و از جاهلیت اول تا جاهلیت دوم، همه و همه در راستای خارج کردن زن از «صراط مستقیمِ کرامت و منزلت انسانی» و انداختن او به دره هولناک «مغضوبین» و یا بردن به پرتگاه هولناکتر «ضالّین» بوده است. در جاهلیت دیروز، جسم زن را به اسارت می بردند و در معرض ضرب و ضِرار قرار می دادند تا روحش فرسوده گردد و در جاهلیت امروز، روح زن را به اسارت می برند و در معرض ضرب و ضِرار قرار می دهند تا جسمش نیز فروپاشد. این است که به جرأت می توان گفت نهیب مقدس خدای متعال در کریمه «بِاَیِّ ذَنْبِ قُتِلَتْ» به هر دو جاهلیت برمی گردد؛ هم به ظلم دیروز و هم به ظلمت امروز.

امروز ما در بین جنبشهای آزادیخواهانه زنان به نام رهایی زن از ظلم، «خیزش فمینیسم» را مشاهده می کنیم که با شعار مساوی بودن زن با مرد در همه جا و همه وقت و همه چیز و با فراموش کردن سایر حقوق و رها کردن سایر تکالیفِ حقّانی، وضع نگران کننده ای را پدید آورده است تا جائیکه گردانندگان فکری آن بویژه در دهه شصت که اوج این خیزش بود، نظیر سیمون دوبوار برای تأمینِ آن تساوی همه جانبه، حق فطری مادری را نیز نفی کردند و به صراحت اعلام کردند که خصیصه مادری مانع آزادی زن است! و برای حفظ تساوی همه جانبه در آزادی، مبارزه با خصیصه مادری را که حق فطری و تکلیف طبیعی زنان است در دستور کار خود قرار دادند و به بهانه رفع ظلم، بزرگترین ظلم را به زنان و بلکه بشریت روا داشتند و باز برای رها کردن زن از خصیصه فطری دیگری که حق همسریست، اعلام کردند که ازدواج یک فحشاء قانونی است، یعنی آنچه در ازدواج دست و پاگیر است فحشا بودن آن نیست! بلکه قانونی بودن آن است! که مانع آزادی است و ایجاد اسارت می کند! لذا «هم سقفی های توافقی» را طرح کردند که حاصل آن چیزی جز سوء استفاده از زنان و ظلم بزرگ دیگر بر جوامع بشری نبود. لذا آنچه را که به عنوان دستاورد فمینیسم می توان برشمرد تغییر ظلم است نه تعطیل آن، فمینیسم، زن را از حقوق حقیقی و طبیعی خود محروم و به بهانه تأمین آزادی و تساوی زنان، آنها را از بودن در نقشهای فطری باز می دارد، ظلم را از یک «اسارتِ کهنه و محدود و متعلق به گذشته» به «یک اسارت نو و گسترده و امروزی» تغییر می دهد.

حال در این شرایط است که باید درک صحیحی از زن مسلمان، در جهان حاضر داشت. لازم است پیام انقلاب اسلامی و جایگاه درخشان و خردمندانه و متوازن زن مسلمان برای همه مردم به ویژه زنان آزادیخواه و عدالت جوی جهان، بازگشایی شود. جایگاهی که در آن، زن هم نسبت به نقشهای فطری و ضروری وفادار است و هم نسبت به اجتماع و محیط اطراف حساس و اثرگذار و تعیین کننده است.
زن مسلمان راه عملی نوینی را پیش روی زنان عالم گشود و موقعیت و حضور زن را با قرائت امام(ره) به جهان ارائه نمود، او در یک تعامل خردمندانه بین سه موضوع اساسی یعنی 1- وظایف انسانی 2- نقش های خانوادگی 3- ضرورتهای اجتماعی، تعادل ارزشمندی را نمایانده است. در واقع درخشش زن مسلمان با پیام انقلاب اسلامی، زنان جهان را که باید به یکی از دو تاریکی یعنی یا ظلم دیروز و یا ظلمت امروز تن می دادند، نجات داد و آنها را متوجه نگاه و نظر سومی کرد که نه منحط است و متعلق به جاهلیت اولی و نه مخرّب است و متعلق به جاهلیت ثانی، این نوید حیات بخش، در یک انعکاس درست به جهانیان، می تواند ترجمان راه نوینی باشد که خود صدور ایدئولوژیک انقلاب اسلامی را در پی خواهد داشت و زنان جهان را پذیرای این پیام خواهد نمود.